شاید اگه یادآور باد صبا رو نمی‌دیدم که نوشته بود دوازده ساعت و سه دقیقه‌‌ی دیگه سال جدید به آدم‌ها تحویل داده می‌شه، کلا یادم می‌رفت که بالاخره شرِ هزار و چهارصد و دو داره از سرم کنده می‌شه. جزو سخت‌ترین سال‌های من بود آخه، نیمه‌ی دومش مخصوصا! احتمالا برای هر کسی که بخوام تعریف کنم می‌گه آره خب! کنکوری بودن سخته و این داستان‌ها، ولی همه‌ی سختی‌هاش صرفا تو یه گوشه نشستن و درس خوندن خلاصه نمی‌شه متاسفانه. حتی با یه عالمه نگرانی و استرس و کابوس و بی‌خوابی هم نمی‌شه توجیهش کرد، سخت بود چون واقعا انگار هیچ تعلقی بهش نداشتم، اما باید ازش می‌گذشتم، و خب چند قدم دیگه نمونده تا لحظه‌ای که راهش رو از زمین جدا کنه و بره جا خوش کنه لا به لای بقیه‌ی تاریخ. [فکر نکن که فراموش‌کارم، البته که لحظه‌های خوش هم داشتم امسال، لحظه‌هایی که اون‌ها رو با هیچ‌ چیزی تو هیچ دنیایی عوض نمی‌کنم، اما غالب روزها سخت بودن و خودت هم خوب خبر داری..]

پارسال تو دقیقه‌های آخر سال تنها بودم که ریحانه از بیمارستان خودش رو رسوند پیشم. البته که اون موقع هم باز تغییر خاصی رخ نداد، من توی بالکن سال رو تحویل کردم و اون توی پذیرایی. بعد هم انگار که یه روز عادی مثل بقیه‌ی روزهای سال باشه، نشستیم و "مدرسه‌ی خیر و شر" رو نگاه کردیم. بعد هم طبعا خوابیدیم.

امسال از پارسال هم هیجان‌انگیز‌تره! سفره ننداختیم هنوز، خودم که تازه یکم سرحال شدم، مامان و بابا این بار مریض شدن، حسین هم که رفته بهبهان، ماه رمضون هم که هست، دو روزی هم میشه که درس نخوندم پس منطقا بعد از تحویل سال خبری از خواب نیست و باید این عقب‌موندگی‌های لعنتی رو جبران کنم.

+نیمه‌ی دوم امسال یه کابوس بود رسما. یه جوری ورق بزن آینده رو که نیمه‌ی دوم امسال یه نفس راحت بکشم من..

++شدم یه ربات که فرصتی برای تحلیل احساساتش نداره، باید خیلی زودتر این پوستین ربات رو تنم جدا کنم.

+++اصلا باید امشب همه چی رو رها کنم و بزنم بیرون، یه قول و قرارهایی ببندیم این لحظه‌های آخری (:

++++دلم برای شنیدن تیتراژ سریال "دارا و ندار" از تلویزیون تنگ شد ((((=